Een ode aan de liefde
David Lang
rose, lily, springtime, green
a flower, cool oil, sweet perfume
all that is sweet in this world
is not as sweet as you, my love
not as sweet as you
Zolang als mensen al zingen, zingen we over liefde. Het is wonderlijk hoe oud sommige van onze liefdesliederen zijn. Er is romantiek in de Bijbel – Het Hooglied van Salomo. Er is romantiek in Gilgamesj, het oudste bewaard gebleven literaire werk. De liefde in deze oude liederen blijkt net zo fris te zijn als nieuwe liefde, waarschijnlijk omdat er door de tijd weinig verandert in hoe mensen naar elkaar verlangen. We verlangen naar iemand om van te houden, het werkt of het werkt niet. Voor de rest zijn het slechts variaties op dit oude, alomtegenwoordige, menselijke thema.
Het besef dat oude liefdesliedjes nog steeds hun kracht hebben, deed me denken aan hoe jazz standards werken. Een melodie die iedereen kent, reist door de jaren heen, van muzikant tot muzikant, van zanger tot zanger, terwijl die elk hun eigen kleur geven aan hoe de melodie wordt opgevat en herinnerd. Uit nieuwsgierigheid luisterde ik ooit naar honderd verschillende versies van het Cole Porter-nummer Love For Sale, een nummer over een vrouw die gedwongen wordt haar lichaam te verkopen voor geld, om te zien hoe zangers met de ernst van het onderwerp omgingen. Van de pure, vrolijke verleiding in Eartha Kitts versie tot de gebroken vermoeidheid van Billie Holiday – elke versie toont een ander facet van de betekenis van het lied, en alle versies staan in dialoog met elkaar. Elke versie maakt alle andere dieper. Zo hoort een muzikale traditie te werken.
Voor mijn stuk, ‘standards,’ heb ik de teksten van liefdesliederen van de 14e-eeuwse componist en dichter Guillaume de Machaut herschreven en ze vervolgens op mijn eigen muziek gezet, in de hoop dat mijn liederen in dezelfde soort dialoog met de zijne zouden kunnen staan.
