Helen van het hart
Een tekst van Reginald Mobley
Naarmate de tijd verstrijkt, gaan ook wij verder. En terwijl we technologie ontwikkelen om ons te verbeteren en vooruit te helpen, versnelt het tempo steeds meer. Terwijl we naar een onzichtbaar doel racen, lopen we het risico onszelf te verliezen aan de instrumenten van vooruitgang. Bouwen we aan een utopie, of laten we onszelf langzaam verdwijnen? Hebben we de wereld verkleind en onszelf met alles verbonden, om vervolgens de verbinding met elkaar te verliezen?
Ik ben er echt van overtuigd dat kunst het beste antwoord biedt op al deze zorgen. Kunst, en met name muziek, is niet alleen een perfecte weerspiegeling van wie we zijn, maar ook een blauwdruk van wat we kunnen en misschien wel zouden moeten zijn. AI en algoritmen, de tweelingbroers die de menselijke ziel willen overnemen, mogen nooit het laatste woord krijgen over onze vooruitgang en ons potentieel. Daarom moet muziek, nu de wereld kleiner wordt en we tegelijkertijd verder uit elkaar groeien, haar kracht gebruiken om ons met elkaar verbonden te houden.
In mijn vorige project ‘Because’ onderzocht ik samen met Baptiste Trotignon Afro-Amerikaanse spirituals en andere muziek uit de zwarte Amerikaanse traditie om de schoonheid, kracht en veerkracht van deze vroege uitdrukking van de zwarte ziel te benadrukken. Niet alleen om mijn voorouders en ons verleden te eren, maar ook om te suggereren dat er in deze muziek een balsem schuilt die universeel kan genezen en het hart kan vullen. Ik beschouw dit programma als een voortzetting van wat we begonnen zijn. Met ‘Solitude’ wilde ik dus niet alleen de kracht van muziek vieren om ons verbonden te houden, maar ook de aangeboren kracht om ons dichter bij elkaar te brengen. Het doet me denken aan de fabel van Aesopus over de noorderwind en de zon. Ondanks de indrukwekkende kracht en macht van de wind, is het de overtuigingskracht van de zon die gewoon schijnt, en die als winnaar uit de bus komt. Het is een subtiele kracht, maar zeker niet ondoeltreffend. Het gaat niet alleen over overtuigingskracht, maar ook de daadwerkelijke kracht van verhalen zelf.
Door de lens van het Engelse lied, en met de eenvoudige combinatie van stem, luit en viola da gamba, proberen we de wereld even stil te zetten en een ingetogen plek te creëren. Een ruimte die losstaat van de drukke wereld om ons heen, waar emoties, gevoelens, betekenissen en beelden die door verhalen worden gecreëerd, ongehinderd heersen.
